Hoofdstuk 4: Hier en nu

Genoten van het feest? We zijn nog niet klaar. Hedendaags kunstenares Elise Eeraerts verrijkt Brugge door de top van het Belfort opnieuw naar de stad te brengen. Meerdere monumentale installaties vormen samen een interpretatie van de laatste houten torenspits die het belfort van Brugge sierde in de 15de eeuw. Voor het eerst wordt de folkloristische traditie van de stoet gekoppeld aan hedendaagse kunst. Het object zal naast de stoet verder leven en evolueren, en op die manier over meerdere jaren betekenisvol zijn.

Over de eerste spits

Als symbool van stedelijke trots trekt de handelselite in Brugge rond 1240 het belfort op in steen, met bovenop een mooie houten spits. De klokkentoren slaat het ritme van het dagelijks leven in de stad. De ‘bruudclocke’ weerklinkt om bruiloften aan te kondigen en de ‘werc clocke’ om het werkritme in de stad te organiseren. De belforttoren is de zetel van de stadsschepenen, het wapenarsenaal, de schatkamer en het rijke archief met onder andere de stadsrekeningen. In 1280 brandt het bovenste gedeelte af en gaat het hele archief van vóór 1280 verloren, tot grote frustratie van menig historicus.

Over de tweede spits

In de periode 1291-1296 wordt de toren hersteld. Tussen 1483 en 1487 wordt er bovenaan een achthoekig stuk bijgebouwd in gotische stijl. Bovenop de toren staat een houten punt van 19 meter hoog met een beeld van Sint-Michiel. Dit bovenste deel wordt in 1493 opnieuw verwoest door een blikseminslag, samen met de stadsklokken.

Over de derde spits

De houten spits wordt vervolgens opnieuw hersteld, en het beeld van Sint-Michiel wordt vervangen door een opklimmende leeuw. In 1741 brandt de torenspits echter opnieuw af, goed voor een nieuwe herstelling in 1753, maar deze keer zónder torenspits. Drie keer branden en heropbouwen volstond – in de plaats van een spits kreeg de toren in 1822 de huidige neogotische kroonafwerking.